‘Murphy’s Laws are a pure and noble act of art, poetry, wisdom, humour and deep understanding on ‘what the hell is happening. It’s like a single snapshot of Reality. Murphyan Laws are Clint Eastwood-style of artwork: right between the eyes (*). Neem het volgende voorbeeld: ‘The  light   at   the  end   of   the  tunnel, is the lamp of an upcoming train’. Slechts één zin! Maar met een containervol (en geen vingerhoed) emotie en een treffend beeld van het Leven. Misschien niet uw leven, maar wel van de rest van de mensheid. Dit is universeel. In één zin een compleet existentieel verhaal. La condition humaine! Over hoop en wanhoop. Over opluchting, angst, totale verrassing en terreur. In één zin een complete reis met onvoorspelbare verrassingen. Deze ene zin heeft meer betekenis dan 1000 gedichten en 10.000 boeken of filosofie e.d. Dit kan niet anders dan pure poëzie zijn! Murphyan Laws penetreren dus rechtstreeks in zowel het hart als het verstand. Dit is een kwaliteit welke je zelden aantreft in welke kunstvorm dan ook. 
 
Ik ben een groot aanhanger van Murphy’s Law, ook in relatie tot management en organisatie. Leiderschap beschouwd ik als ‘the noble art of muddling through’. En het idiote geloof in vooruitgang, succes, vernieuwing, verbetering en ontwikkeling is m.i.  de allergrootste denkfout binnen de wereld van management en organisatie (ongetwijfeld zijn er vormen voor vooruitgang op onderdelen mogelijk, echter ‘ de wet van behoud van ellende’ stelt dat dit onherroepelijk teniet wordt gedaan door achteruitgang op andere onderdelen).
Stel nu, gewoon als gedachtenoefening, dat ‘Murphy a fact of life’ is, wat betekent dat dan voor management en leidinggeven? Laten we de belangrijkste consequenties eens op een rijtje zetten:
 
1.         Alle boeken, cursussen en verhalen van goeroes en beterweters op het gebied van leiderschap kunt u skippen of deleten. Zij zijn namelijk (veelal impliciet) gebaseerd op een vorm van vooruitgangsgeloof en ontkenning van de wet van Murphy.
 
2.         Aanvaard volledig het feit dat de baan van een manager/leidinggever voor meer dan 80% bestaat je uit doodordinair dagelijks troubleshooting. That’s it! Niet minder en niet veel meer. Streven naar een Murphy-loze organisatie is najagen van wind. 
 
3. Meer dan 80% van alle beleidsvoornemens, strategieën, projecten en lange termijn doelstellingen falen doordat Murphy altijd wint. 

​Ergo: doeltreffende managers/leiders steken hier weinig energie in en zijn uiterst bescheiden in hun ambities. In volgorde van prioriteit laten zij zich leiden door de volgende doelen: 1. proberen te overleven, 2. de schade zoveel als mogelijk te beperken en 3. hele bescheiden verbeteringen proberen realiseren (tegen beter weten in). Niet meer en niet minder. En graag in de voorgeschreven volgorde. 
 
4.         De continue confrontatie met de wet van Murphy maakt of breekt je. Langdurig werken in een Murphy-rijke werkomgeving kan je depressief of cynisch maken en/of je doen opbranden, zeker als je nog gelooft in vooruitgang. Dagelijks worstelen met Murphy kan je echter ook ‘wijs’ maken. 
Zoals:

• leren je minder druk te maken bij de onvermijdelijke incidenten, crisis en problemen en je hoofd koel houden (het kan immers nog erger). 
• leren relativeren en stoppen met wishfull thinking. 
• het ontwikkelen van een zekere mildheid naar je zelf en anderen: iedere gek (inclusief jezelf) heeft immers zijn gebrek.
• pragmatisme als levensfilosofie: er zijn immers meer wegen die naar Rome leiden dan de door jouw uitgezette route (welke meestal fout is of geblokkeerd). 

 
5.         Al decennia is de mensheid op zoek naar het Geheim van Leiderschap. What’s the difference which makes the difference’ tussen falende en doeltreffende managers/leiders? Het Murphyaans Perspectief biedt een bijzonder antwoord. Het verschil tussen slagen en falen zit’m namelijk vooral in het motivatieprofiel. Normale mensen worden moe en moedeloos van de voortdurende verrassingsparade van alle mogelijke onaangename combinaties van trammelant, gelazer en gepruts. Doeltreffende managers en leiders niet. Integendeel zelfs: op een of andere bizarre wijze raken zij gemotiveerd en blij van ellende, tegenslag en een gestage stroom van knelpunten en problemen. Dit is een ernstige afwijking van het Algemene Menselijke Patroon. Wat dan ook tevens verklaard waarom leidinggevend talent zo enorm schaars is.
 
 
Pessimistisch? Cynisch? Ogenschijnlijk wel, maar niet echt. Om dit te verduidelijken pakken we weer de Wet van Behoud van Ellende erbij. Die stelt dat ‘de hoeveelheid Ellende (trammelant, gepruts en gelazer) in een systeem altijd hetzelfde blijft’ (geen vooruitgang in deze zin dus). Ondanks het feit dat de hoeveelheid Ellende ongeveer gelijk blijft, kan het type Ellende echter wel veranderen/muteren of zich verplaatsen. 

Dat is ook een ‘fact of life’. En dat vormt de basis voor een vorm van realistisch optimisme. Problemen kunnen immers namelijk (soms) echt worden opgelost en barrières zijn af en toe te beslechten. Dat is echt niet strijdig met de Wet van Behoud van Ellende. M.a.w.: niks geen pessimisme of cynisme, maar hoop. Yes, we can. Het punt is dat volgens deze Wet er daarna ‘automatisch’ weer nieuwe vormen van Ellende gaan ontstaan of opduiken. Onvermijdelijk, onherroepelijk, niet te ontkennen. ‘Also a fact of life’ en ‘all in the game’. Het houdt dus nooit op! Maar het verandert wel voortdurend. Dat kon slechter. Toch?
 
Rolf Mulder
 
(Auteur van overwegend lowsellers en daarom bijzonder aangenaam verrast door het verschijnen van de inmiddels 4euitgebreide druk van ‘Baggeren door de prut’!https://go.bol.com/ep/9200000106142871)
 
 
(*) uit: ‘Murphyan Dynamics, the noble art of muddling through’, Rolf Mulder, niet gepubliceerd i.v.m. nadelige gevolgen voor de geestelijke gezondheid van lezers.

In het najaar 2018 verschijnt een volledig herziene uitgave van Baggeren door de prut. Dit artikel is een voorproefje.

‘Gouden handjes’  ondergewaardeerd

Taal en rekenen moeten op het  vmbo niet meer de doorslag geven of een leerling slaagt.  Laat beroepsvakken zwaarder meetellen.....

Superschool   al   gelezen?   Uniek   boekje   in   de stroom  van  boeken  over  onderwijs.  Meestal  zijn     het     adviseurs,     goeroes     en     andere beterweters die allerlei interessante theorieën en  opvattingen  over  onderwijs  verkondigen. Maar  het  verhaal  van  Eric  van  ’t  Zelfde  gaat over de alledaagse en weerbarstige praktijk in het onderwijs. En over hoe hij, zeer kordaat en met een hoop gelazer, zijn school ombouwde van zeer zwak naar goed.  
Na lezing kwam bij mij de onwillekeurige vraag  omhoog van hoe het kan dat er zo weinig Eric’s  zichtbaar zijn in de leiding van scholen.