Wat we kunnen leren van Job inzake leiderschap

Het vertrek van Job Cohen is inmiddels uit en te na geanalyseerd. En zoals gewoonlijk, als we het hebben over leiderschap, beperken de analyses
zich tot de kwestie van het wel of niet hebben van de juiste competenties en capaciteiten. M.a.w.; hij zou vertrokken zijn omdat hij niet capabel zou zijn
in zijn rol van fractievoorzitter in een oppositiepartij in combinatie met zijn onvermogen om met de media te kunnen dealen. Ongetwijfeld zit hier een kern van waarheid in, maar we zien m.i. door dit dominante denken in termen van competenties iets over het hoofd. Iets wat in leiderschap veel belangrijker is dan competenties, namelijk de wil om de leiding te willen nemen en behouden. In de Bommeliaanse kijk op leiderschap is deze wil om de leiding te nemen (stempeldrang genaamd) 'the difference which makers the difference' tussen leiders en niet-leiders. Deze stempeldrang is belangrijker dan het hebben van allerlei heldhaftige competenties. Job is dus niet gestopt wegens incompetentie, maar omdat zijn wil om de leiding te nemen is verdampt ( of nooit aanwezig is geweest?). Mensen ambiëren om 1001 redenen een leidinggevende positie, maar d'r is maar 1 goede reden om zo' n pokkenbaan aan te nemen en vol te houden, en dat is die onbedwingbare en vaak onverklaarbare neiging om de leider te willen zijn, ondanks alle elllende en gedoe die hoort bij zo'n baan. En als je die neiging niet (meer) voelt, dan moet je er niet aan beginnen of er onmiddellijk mee stoppen.

---